Wierszem pisane myśli

Ciebie tak mało w świecie moim
i coraz trudniej jest serce ukoić
Gdy coraz bardziej tęsknota doskwiera
A radość życia powoli umiera
I sił na uśmiech już nie wystarcza
A tylko uśmiech to obronna tarcza
I nie masz ochoty z nikim na gadki
I mysz już dosyć nastrojów huśtawki
I pragniesz tylko tej jednej osoby
Której obecność ukoi nawet ból głowy
I sprawia że każdy dzień jest radosny
Niczym wspaniały zapach wiosny
I wtedy radość życia wraca
I nie ważne że ciężka to praca
Dodaje otuchy I mnóstwo siły
A Ty pragniesz tak bardzo by te wspaniałe chwilę się nigdy nie skończyły.
Lecz wszystko pryska
Jak bańka mydlana
A Ty dalej zmartwiona
No i zdolowana.
Ale wierzysz że to tylko na chwilę
Że tylko na jakiś czas
Że jeszcze będzie pięknie 
Że szczęście będzie w nas.

Gdzie się podziała  ta radość z życia

która napędza że tyle  Jeszcze do odkrycia

 i tak jak dawniej  nie cieszy Już nic  

czasami zastanawiam się po co tak żyć  

marzy I tęskni nie wiadomo po co

 czy za za dniem szczęśliwym  

czy wspaniałą nocą

żyje z dnia na dzień

 i co dzień to samo

kładziesz się wieczorem

i wstajesz rano

w ciągu dnia twarz  w uśmiech przyodziewa

A ciemną nocą  łzy i smutek przybiera 

Czy samotność I osamotnienie
 takie same mają znaczenie?
Niby mnóstwo ludzi dookoła
A jakby nikogo nie było
świat jakby wyludniony
A gdy nagle pojawia się on
Wszystko wokół ożywa
I serce się raduje I
Dusza szczęśliwa
Gdy możesz zamienić
 z nim chociaż słowo
Odrazu jest inaczej
Jest bardziej kolorowo
Lecz gdy oczy nie widzą
uszy nie słyszą nie czujesz
uscisku dloni ani dotyku
Cały barwny świat znika
Wszystko staje się  znów szare
I żyjesz z dnia na dzień
Jakby za karę.